ถ้าเธอรอดเธอได้กินของอร่อย แต่ถ้าไม่ก็พยายามเข้าล่ะ :)
คำเตือน : เขาวงกตนี้เกิดจากการกางข่ายอาคมของ [โดคุมามุชิ ชิอง] จะยกเลิกได้ต่อเมื่อเขาปลดมันออกได้คนเดียว นอกจากนี้ชินดันยังมีเนื้อหาบางส่วนที่อาจจะส่งผลกระทบต่อจิตใจ'เล็กน้อย' ยอมรับได้ไหม ?
ก่อนอื่นมาเลือกตัวละครกันก่อนดีกว่า เธออยากเล่นเป็นใครมากกว่าล่ะ ระหว่าง [สาวน้อยเวทมนตร์สุดน่ารัก , อุตาฮะจัง] และ [ปีศาจขี้แย , กีกี้]
อุตาฮะจัง สาวน้อยเวทมนตร์สุดน่ารัก ! หน้าที่ของเธอคือการปราบปรามเหล่าร้ายโดยอาศัยความช่วยเหลือจากน้องเมดล่ะ ส่วนทำไมต้องเป็นเมดก็เพราะห้องเราทำเมดคาเฟ่ไงล่ะ เอาล่ะเริ่มเกมเลยไหม ?
กีกี้ของเรา อย่าร้องไห้เลย เธอคือปีศาจขี้แย ที่ร้องไห้เพราะว่าไม่ได้ทำอะไรแท้ๆแต่ก็โดนคนเกลียดซะแล้ว น่าเศร้าจังน้าแต่ไม่เป็นไร เธอทำได้ ภารกิจของเธอคือการเอาชนะความกลัว และหนีจากน้องเมดล่ะ ! เริ่มเลยไหม ?
อุตาฮะจังพบกับคุณเมดกระต่ายกล้ามโต ดูเหมือนจะเป็นผู้ช่วยของคุณล่ะเอายังไงดีนะ
พอเดินเข้ามาคุณก็พบกับร่างสูงสีดำ ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ช่วยของคุณ เขาโน้มตัวลงมาคุยกับคุณพร้อมเอ่ยถาม "นี่..คิดว่าเธอน่ะ รู้จักความกลัวของเธอดีรึเปล่า"
"งั้นเหรอ .. ดีใจที่ได้ยินว่าเธอรู้ว่าเธอกลัวอะไร งั้นทางข้างหน้าคงง่ายแล้ว" เขามองไปด้านหน้า "แต่เราแปลกใจนะที่ [USER] เลือกเป็นกีกี้ มีเหตุผลอะไรรึเปล่า"
เมดกระต่ายกล้ามโต [อุซางิซัง] จอยยัวร์ปาร์ตี้ มันเอ่ยเสียงดัง "อุตาฮะจัง เรามาปราบเหล่าร้ายกันเถอะ!" สิ้นคำนั้นจู่ๆคนใส่ชุดปีศาจจำนวนหนึ่งก็วิ่งชาร์จคุณ ทำยังไงดี
อุซางิซังทำการเยอรมันซูเพล็กซ์เหล่าคนสวมชุดปีศาจทันที พร้อมเบ่งกล้ามข่มยกใหญ่ เขาหันมามองคุณตาแป๋ว ...แบบนี้อยากได้คำชมแหง
อุซางิซังดีใจยกใหญ่ คงมีแรงปราบเหล่าร้ายอีกเยอะ พอเดินมาสักพักจู่ๆก็มีแครอทจากเหล่าร้ายถูกเอาออกมาล่ออุซางิซังซะแล้ว อ๊ะ อุซางิซังแยกไปในเขาวงกตอีกทางแล้ว ทำไงดี !?
อยู่ๆคุณก็รู้สึกถึงพลังอันแรงกล้าที่ก่อตัวขึ้น พร้อมกับความรู้สึกว่า "ไม่ไหวละ อยากจะสตั้นหน้าคนสวมชุดปีศาจสักหมัดเอง อุซางิซังรอดูเลย" ทำยังไงดีอุตาฮะจัง สักหมัดไหม หรือแค่ตีดี ?
คนสวมชุดปีศาจที่ถูกคุณต่อยกระเด็นขึ้นฟ้าทันทีที่คุณใส่หมัด ดูหมัดคุณจะแรงประหนึ่งฮีโร่ตัวย่อ ซตม.แห่งอนิเมะโล้นหมัดเดียว (อะไร) โอ๊ะ มอนดรอปของด้วย
คนสวมชุดปีศาจปฏิเสธการเจรจา เขาเลือกจะวิ่งใส่คุณอยู่ดี ทำยังไงดี?
คุณชวดของรางวัลโบนัสซะแล้วเสียใจด้วย แต่ยังไม่หมดหรอกนะ เอาไงต่อดี
ดูเหมือนเขาวงกตจะเริ่มยากขึ้นซะแล้ว พอคุณเดินไปสักพักก็เจอบางอย่างที่เหมือนแผนที่ และสัญลักษณ์ปีศาจ มันเขียนว่า "ซ้ายสองครั้ง ขวาสองครา หันหลังหนึ่งคราว แล้ววิ่งทะลุไปเลยจะหาคำตอบเจอ" ดูจะเป็นคำใบ้นะ พอคุณหันไปก็เจอทางแยกซะแล้ว
คุณเจอทางแยกอีกสองทาง อุซางิซังเหมือนได้ยินเสียงแว่วๆมาจากทางซ้ายเลยเดินนำคุณไปทางนั้น
คุณเจอทางตันซะแล้ว ชั่วครู่เสียงดังลั่น หนามแหลมพลันโผล่ออกมาจากผนังรอบทิศ ไม่พอผนังเหมือนจะเคลื่อนมาบีบคุณเรื่อยๆ คุณใช้พลังไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำยังไงดี
คุณวิ่งตามอุซางิซังไปในเขาวงกต ดูเป็นทางยาวไปเรื่อยๆเลยไปไหนของเขาเนี่ย !
คุณเจอทางแยกอีกแล้ว ทางซ้ายคุณเห็นโต๊ะน้ำชา สวนดอกไม้ ทุกอย่างช่างดูรื่นรมย์ ส่วนทางขวายังมีเสียงคร่ำครวญและโหยหวน อุซางิซังคิดว่าคงต้องไปทางขวาต่อ คุณล่ะไปทางไหนดี
คุณเดินตามอุซางิซังมาทางขวา ตอนนี้บริเวณโดยรอบมืดเหลือเกิน ที่เท้าย่ำไปก็เหมือนย่ำบนโคลนหนืด อุซางิซังหยุดเดินแล้วหันมาถามคุณอีกรอบว่าให้เขาช่วยไหม ? คราวนี้คงต้องเดินต่อแต่ดูเหมือนจะมืดขึ้นเรื่อยๆเลยอุตาฮะจัง (หาก [USER] เป็นโยวไคที่มองเห็นในที่มืด คุณจะเห็นผนังถูกฉลุด้วยใบหน้ามากมายดูน่าเกลียดน่ากลัว อุซางิซังไม่เห็นกับคุณหรอกนะ)
กระต่ายกล้ามโตอุ้มคุณขึ้นมา มันโน้มตัวลงหา ถ้าคุณเอื้อมไปลูบสักหน่อยก็จะพบว่าความนุ่มฟูนั่นช่วยผ่อนคลายทีเดียว คุณอยู่ได้นานตามที่ต้องการเลย
คราวนี้ทางเขาวงกตนำคุณมาสู่โถงใหญ่ มันไม่มีอะไรแต่กลับมีเสียงวิ่งไปทั่วดัง ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พร้อมเสียงงึมงำดังระงม เอาไงดี
มันเป็นทางยาวสุดลูกหูลูกตาในคราวนี้ ทำไมถอยหลับแล้วไม่กลับมาที่เดิมกันนะ ([USER] มองเห็นทางที่เต็มไปด้วยมือมากมาย อาจก่อให้เกิดความผวาได้) อุซางิซังหันมาถาม ดูเขาจะไม่ได้เห็นเหมือนคุณ "อุตาฮะจังเอายังไงดี"
คุณเข้ามายังโถงที่กว้างยิ่งกว่าอะไร จู่ๆก็ปรากฏร่างของชายชุดดำยืนยิ้มอยู่ที่ปลายโถงแห่งนั้น เขาอ้าแขน "แหมๆดูสิเราเจอใคร อุตาฮะจังนี่เอง ยิน ดี ต้อน รับ"
"แล้วก็ อุซางิซัง ขอบคุณที่พาเด็กนั่นมาถึงนี่น้า มานี่เร็ว ?"
"อย่าไปเชื่อมันนะอุตาฮะจัง หมอนั่นน่ะ! ห้ามเชื่อนะ" คุณกระต่ายกล้ามโตว่า ก่อนจะปล่อยคุณลงสู่พื้น "เราต้องกำจัดหมอนั่น"
"ทางเดียวที่เราจะกำจัดมันได้คือเราต้องรวมพลังกัน ! " อุซางิซังเริ่มชาร์จพลังแล้ว และดูเหมือนว่าข่ายอาคมนี่จะทรงพลังมากขนาดที่ [USER] ในร่างอุตาฮะจังใช้พลังของโยวไคก็คงไม่สะเทือนล่ะ เอายังไงดีน้า ?
"ไปเลยยยยย !!" เสียงตะโกนดังลั่น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคุณเห็นแค่ตัวเองปล่อยพลังและพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับอีกฝ่าย จู่ๆทุกอย่างก็สว่างวาบ..
อุซางิซังพุ่งไปแต่แค่กะพริบตา กระต่ายกล้ามโตนั่นก็ลงไปนอนกับพื้นซะแล้ว ตอนนี้เหลือแค่คุณกับชายชุดดำแล้ว
"โธ่ สาวน้อยเวทมนตร์คนเก่ง ถ้าสรรเสริญในมิตรภาพสักหน่อยก็ชนะไปแล้วแท้ๆ"
เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าคุณเอ่ยพูดบางอย่าง
"อุตาฮะจัง... ไม่สิ ?"
"[USER]"
"เธอเนี่ย..ขนาดถูกส่งมาในที่ที่หาเพื่อนได้แล้วแท้ๆ ยังเลือกจะทอดทิ้งพวกเขาเหรอ"
"...... คราวหน้าก็พยายามกับมันมากกว่านี้หน่อยนะ ? " ชายชุดดำมองท่าทีคุณเสร็จเขาก็ผละตัวไป "ออกไปเถอะอุตาฮะจัง เธอที่เป็นแบบนี้ ล้มผมไม่ได้หรอก เจ็บตัวเปล่าๆ.."
"เชิญ"
ปีศาจตุ๊กตาแม่มดตัวใหญ่ปรากฏกาย มันกรีดยิ้ม "สาวน้อยเวทมนตร์ สาวน้อยเวทมนตร์ ! ฮะๆ เหมือนที่นายท่านบอกเลยยยยย"
ดูจะถูกดังคาดเดา เพราะฉับพลันชายชุดดำก็โผล่มาตรงหน้าคุณพร้อมกับเหล่าร้ายมากมาย เขายิ้มมองคุณ "ยินดีต้อนรับสู่ตอนจบ อุ ตา ฮะ จัง"
อุซางิซังหันมาหาคุณ "เราต้องรวมพลังกันแล้ว อุตาฮะจังนึกหน้าเพื่อนๆไว้นะ! พวกเขาช่วยเราได้แน่นอน"
จู่ๆใครก็ตาม ทั้งเพื่อนหรือคนที่คุณรักก็โผล่มาเป็นตัวก้อนจิ๋วๆวิ่งมาอยู่ด้วย สู้เขา สู้เขา เขาไม่ได้เรียกชื่ออุตาฮะแต่กลับพูดว่า "[USER] ทำได้แน่นอน เอาเลย! พวกเราจะเอาใจช่วยนะ"
"ไม่แน่ใจเหรอ ? แปลกจังนะ ทั้งที่ตัวเธอเองน่าจะรู้ดีที่สุดแท้ๆ แต่เอาเถอะบางทีเรื่องพวกนี้คนก็มักจะรู้ตัวช้าแหละ" ชายชุดดำหลุบตา "บางทีเธอเองก็อาจจะเผลอโกหกตัวเองอยู่ก็ได้ว่าไม่กลัวมันน่ะ .."
"งั้นเอง" เขาไม่ถามต่อ เขาพาคุณเดินตรงมาสักที่ ความกลัวของคุณตอนนี้ยังเป็นเงาขมุกขมัวมันไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ก่อนเขาจะหันไปมองด้านหลัง เมดเปื้อนเลือดถือขวานฉีกยิ้มทักทาย ดูเหมือนเจ้าหล่อนพร้อมไล่คุณแล้ว
"โอ้..แขกรับเชิญมาแล้วแน่ะ เอาไงดี?"
คุณผ่านความกลัวอันเลือนรางมาได้แล้ว เก่งมาก กีกี้ แต่หันไปดูเหมือนเมดเปื้อนเลือดยังไม่เลิกราวี คราวนี้ความกลัวของตัวกีกี้เริ่มชัด [USER]อาจไม่กลัว แต่สิ่งที่คุณสวมบทบาทเริ่มขยับยาก
"โอ้ ..เลือกได้ดี" เขาเอ่ยชม กีกี้ขยับขาออกแล้ว เขาเอาชนะความกลัวได้อีกครั้งจากกำลังใจของคุณ คราวนี้เดินมาถึงส่วนเขาวงกตแล้ว พอหันกลับไปดูเหมือนเมดเปื้อนเลือดจะหยุดตามแต่คุณที่มองผ่านตากีกี้กลับเห็นบางอย่าง
คุณเจอกับเมดกลุ่มใหญ่
"ปีศาจนี่นา...น่ากลัวชะมัด" พวกเมดเอ่ยซุบซิบ
"น่าเกลียด น่ากลัวที่สุด" เมดอีกคนว่า
"ออกไป ออกไปนะ!" เมดด้านหลังคุณตะโกน เสียงแก้วแตกดังโพล้งเพล้ง บางอย่างถูกปามาใกล้คุณเหมือนขับไล่แต่พอปามามันก็ทะลุคุณไปเหมือนไม่จงใจให้โดน
"ปีศาจออกไป!”
กีกี้เริ่มสะอื้นใหญ่ คุณจะทำยังไงดี?
"ฮือ ขอโทษฮะ..ขอโทษ "ปีศาจขี้แยนั่นร้องไห้ น้ำตาร่วงเผาะๆคุณคล้ายได้รับรู้ความสะเทือนนั่นด้วย "ขอโทษที่ต้องมาทำให้ลำบากด้วยนะฮะ.."
"นี่เป็นความกลัวที่สามของเด็กคนนี้..การไม่ถูกยอมรับมันน่าเศร้านะ" ชายชุดดำมองไปรอบๆ "เอาล่ะ เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ปลอบคงไม่พอแล้ว ถ้าปล่อยไว้โดนทำร้ายไม่รู้ด้วยนะ"
"ตะโกนอะไรก็ได้ออกไปสิ.. พวกเมดจะหยุดเอง"
ฉับพลันพวกเมดสลายหายไปจากพลังเสียงของคุณ ชายชุดดำปรบมือ "กล้ามาก เก่งมาก เธอเองก็ใช่ย่อย" เขาเอ่ยชม กีกี้ขยับต่อได้แล้ว คราวนี้ข้างหน้าเริ่มมีบางอย่างชัดขึ้น สาวน้อยเวทมนตร์ผู้บิดเบี้ยวประจักษ์ตรงหน้ากีกี้ เธอคำรามชี้หน้าบอกกีกี้ "ต้องกำจัดๆ ต้องกำจัดๆๆ!!"
ไม่ใช่เพียงความกลัวของกีกี้อีกต่อไป เบื้องหลังสาวน้อยเวทมนตร์นั่นมันเป็นสิ่งที่[USER] กลัว เกลียดมันสุดขั้วหัวใจในขนาดใหญ่มหึมาหรือชัดเจนสุดๆ (ถ้าเป็นเรื่องราวในอดีตอาจจะมาแค่เสียงเหมือนเทปขาดๆ)
"นั่นคือ..ความกลัวของเธอเหรอ..?" เขาถามเสียงเบาหวิว
"...ลืมตาขึ้นมาสิ ถ้าเอาแต่หลับตากลัวน่ะ เธอผ่านมันไปไม่ได้หรอกนะ อยากให้ผมช่วยไหม แต่ผมมีข้อแม้นะ.."
"ผมหยุดความกลัวของกีกี้ได้ ทำให้คุณวิ่งได้.." เขาชี้ไป "แต่ที่คุณต้องทำคือต้องกล้าวิ่งใส่เจ้าสิ่งที่อยู่หลังสาวน้อยเวทมนตร์ที่กีกี้เห็นนะ..ทำได้รึเปล่า"
"ดี" ชายชุดดำว่าเพียงแค่นั้นก่อนจะขยับมือ จู่ๆกำแพงเขาวงกตก็เริ่มบีบหาสาวน้อยเวทมนตร์ผู้บิดเบี้ยว เธอกรีดร้องเสียงดังลั่น เอาล่ะได้เวลาของคุณแล้ว
"ฟังนะเธอต้องวิ่งไปทางซ้าย 2 ครั้ง ขวา 2 ครั้ง แล้วก็วิ่งไปให้สุดเลยนะ!"
คุณเจอทางแยก วิ่งไปทางไหนดี คุณไม่มีเวลาไตร่ตรองแล้วนะเหมือนมีอะไรบางอย่างวิ่งตามมาซะด้วย
คุณเจอทางแยกอีกแล้วคราวนี้มีบางอย่างมาจากข้างบน โอ้ คุณเมดเปื้อนเลือดนั่นเองต้องวิ่งแล้วนะ
มีทางแยกอีกแล้ว อย่าลืมคำที่ชายชุดดำพูดเชียวนะ!!
คราวนี้ทางซ้ายมือมีป้ายเขียนว่า RIGHT ด้านขวามีป้ายเขียนว่า LEFT
คุณเจอทางตรงยาว ด้านข้างมีภาพแขวน ดูเหมือนมันจะเป็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ ความรัก ความกลัว ความชิงชัง ยิ่งคุณรู้สึกไม่มั่นคงมันยิ่งชัด อะไรกันเนี่ยที่นี่ กีกี้หยุดอีกแล้ว เสียงเล็กๆถาม..
"พี่ฮะ ผมเหนื่อยแล้ว ผมกลัว"
คุณวิ่งตรงไปผ่านเรื่องราวพวกนั้น บางจังหวะอาจจะล้มบาง คลานบาง
คุณวิ่งอีกแล้ว วิ่งไปเรื่อยๆ เริ่มเหนื่อยแล้ว อาคมนี่มันจะกว้างไกลถึงไหนนะ แต่ในที่สุดคุณก็พบแสงสว่างแล้ว
